ANNEME

En dar anlarımda bir o nefes aldırır bana. Yetmediğimde kendime bana ne kadar değerli olduğumu hatırlatır. Güçlü,başarılı,güvende hissettirir beni.
Bilmem ki nasıl bir duygu onlarınki. Saygısızlığım boyumu aştığı zamanlarda bile hep affetti. Yadırgadı, kırıldı ama hiç kin tutmadı. Düzeltmeye çalıştı. Bir yol çizdi yürüyeyim diye.Yoldan çıktığımda uyardı, 'Yapma' dedi. Yasaklar çeker ya, hep yaptım. Pişman olmadım mı, oldum ama itiraf etmeyi hiç yediremedim kendime. Haklıydım ya güya. Şimdi düşünüyorum da, haklı olmanın yanından bile geçmemişim.

Büyüdükçe ona benzediğimi fark ettim. 'Gıcık' olduklarım, en sevdiklerim olmaya başladı. Sanki bir fotokopi makinasında çoğaltıldım. İkinci kopyayım.
Öğütlerin meğerse sonraki hayattımmış. Sözlerin, sonraki cümlelerimi oluşturuyormuş. O kadar şeyi nerden biliyordun bilmiyorum ama, o kadar yardım ettin ki bana. Eğer şimdiki ben varsam, senin sayende varım. Kafanı dik tut dedin tuttum, üzülme dedin toparlandım, mutlu ol dedin küçük şeylerin değerini bildim, savaş dedin tüm yüreğimi koydum, sev ve sevil dedin arkadaşlarım oldu...

Sen hep yanımdaydın. Şimdi de hala beni koruyor, kolluyorsun. Yaptığın her şey için teşekkür ederim. Seni çok seviyorum ANNE!....