Bir uçak seçiyorum kendime,içerisine kendi yolcularımı bindirdiğim.
Yeni umutlara koşan bebeklerle dolu.Anneler babalar da olsun içinde tecrübeli ve bilinçli yaştaşlarım da...
Yolculuk öncesi heyecanımız birleşsin istiyorum.Kalp atışımız kulaklarımızda....
Bu uçak içimizdeki tüm düşünceleri alıp götürse,öğütse ve bulutlarla birleşip havaya çevirse.
Sıfırlanmışlığımızla yeni düşünceler oluştursak yukarıda.Aşağıda küçücük gözüken kocaman betonlaşmayı görmemezliğe gelip güzelliğe dair her şeyi konuşsak.
Ve umutlansak....
Gelen ve giden yolcu kapısında, hep giden yolcu olsak.Kalmasak sabit bir noktada.
Tanışmalarımız sınırlı ve güzel noktalansa.Kimse kötü anılar yaşayacak kadar tanımasa birbirini ve herkes iyi hatırlansa.
Uçağın indiği her yerde gün batımını izlesek.
Yine bir gün bitti desek,başka bir şehirde başka başkalarla dolu...
Ve her yeni güne bilinmezliklerle başlasak...
Ara ara uğradığımız evimize dönsek.Özlenmişlikler adına.Çatısında bile çim büyüyen evimize...
Her yeri yeşil,her yeri taze.
Uçsuz bucaksız gibi görünen bir yolun kenarında,
aitlik hissinin yaşandığı limanda...
( Çektiğim fotoğrafların hepsi Dalaman yolu ve Dalaman Havaalanından görüntülerdir. Beni düşündürdüler ve ortaya bu çıktı...)
4 yorum:
Yollar , yolculuklar, bindiğimiz ve indiğimiz noktalar, kalkışlar varışlar, tüm bunlar beni de filozoflaştırır adeta. Bu yüzden çok hoşlandım tüm bu yazdıklarını okumaktan. Her duyguna (isyan ve umutlarına)katılıyor, her kelimenin altını çizmek istiyorum.
Sevgilerimle...
Yorumun çok içten,teşekkür ederim.Evet yolculuklar bir başka yapıyor insanı.Aynı şeyleri hissediyor oluşumuza sevindim.Aynı dilden konuşuyor olmak böyle bir şey sanırım.
Tekrar teşekkür ederim...
Fotoğraflarla bir bütün olmuş yazdıkların.
Her yol bir yeni umut aslında.
Sevgilerimle...
Benden de sevgiler sana.
Ve her daim yeni umutlara...
Yorum Gönder