13 Nisan 2010 Salı

MAMİ (Anne)

Şimdi mezarlara gittiğimde hiçbir şey hissedemiyorum. O toprağın altında sevdiklerimin sonsuz bir uykuya daldıkları gerçeğine bir türlü alışamıyorum.
Benim için sulanması ve ekilmesi gereken bir toprakatan ibaret.
Anneler o toprağa yakıştırılır mı hiç...
Geçirdiğimiz toplu nakil ameliyatından, Yeni Hayatlar yazısında bahsetmiştim. O kadar emek sarf ettik ve babamın deyimiyle, okyanuslardan geçtik ama derede boğulduk...
Hastanede eziyet çeken o kadar insana umut kaynağı olmuştuk.Bir ailenin birbirine nasıl kenetlenmesi gerektiğini ve birbirine nasıl destek olunuru birçok insana anlatmaya ve göstermeye çalışmıştık.Nice hastane arkadaşımız oldu iyileşen ve ölen...Ama biz anneme ölümü hiç yakıştıramadık.Zaten ölüm insana yakıştırılır mı hiç? Yada ölüm,insana yakışır mı hiç? Asla dediğinizi duyar gibiyim.
İşte bizim asla dediğimiz bir sırada gidiverdi annem aramızdan.Misafirliğe gidecekti o akşam.Bana gelmesi için ısrar etmiştim, ama seninle altlı üstlü oturuyoruz zaten sana yarın gelirim demişti gülerek.Vedalaştık.Ben evime girdiğim sırada nefes alamamış,kötüyüm demiş.Babam apar topar hastaneye götürmüş.Duyar duymaz hastaneye gittik biz de.Söyledikleri; 'Önemli bir şeyi yok,bir gece yoğun bakımda gözetim altında kalsın yarın sabah da taburcu olur' du. Bir oh çekmiştik derince ve eve dönmüştük.Kardeşime nedense bizde kalması için ısrar etmiştim, gece bir şey olursa hızlı davranalım diye de eklemiştim.Kim bilir belki de onu bir daha göremeyeceğimi hissetmiştim.
Sabah oldu,telefon açtım babama ;
- Baba günaydın,kahvaltılık bir şeyler ister misiniz?
- Kızım Serkan (eşim) yanında mı?
- Evet baba ne oldu ki?
- Kızım hadi buraya gelin....
Telefon kapandı,hala içimde kötü bir his yok.Dedim ki ciddi bir ameliyat var yine ve biz ailecek buna onay vereceğiz.Keşke öyle olsaydı,keşke hastaneye gittiğimde babamın ifadesiz ve şaşkın yüzünü görmeseydim.Keşke bana öldü demeseydi.Keşke ölümün soğukluğunu hiç hissedemeseydim ve keşke annemi öyle güzel ama bir o kadar da soğuk görmeseydim.Konuşabilseydi keşke,elinin tuttuğumda sıkabilseydi ve kızım ben gitmedim burdayım diyebilseydi.Keşke bir daha bana KIZIM,BENİM KÜÇÜK BALIĞIM NEMO diyebilseydi.Nemo'nun iri gözleri andırırmış gözlerimi öyle derdi...
Keşke, keşkelerim bitseydi o güne dair.
Artık bir annem yok,ama onun yerine bir meleğim var.Annemin bir melek olduğuna inanıyorum hem de en ciddi haliyle.Onun ölümünden sonra hayatımda ciddi bir üzüntüm olmadı ve olsa da buna da üzülünür mü diyorum.Kırıldıklarım çok manalı değil artık benim için.Yolumu her defasında açıyor annem ve biliyorum onun eli benim üzerimde...Benim biricik meleğim her daim yanımda.
Şimdi ise bir hayalim var artık.Bir gün kendimi tüm koşullarıyla birlikte hazır hissettiğimde hastanede zor koşullar altında yatan  ve organ nakli bekleyen hastalara gönüllü danışmanlık yapmak istiyorum.Hikayelerine ortak olup  ameliyata hazırlamak istiyorum.Çünkü doktorlarımızın malesef böyle psikolojik destekler için vakti yok ve hasta hiçbir şey bilmeden giriyor ameliyata.Sonra karşılaşacağı zorluklar da dahil olmak üzere...
İşte ben bunları önlemek amacıyla yanlarında olup,hikayelerini dinlemek ve her koşulda onlara destek olmak istiyorum.Sonra da bu hikaylerin bir kitabını yazıp,organ nakli hakkında Türkiye'ye daha fazla bilgi ve daha fazla duyarlılık vermek istiyorum.İşte ben bunu istiyorum :)
Artık bu hikayenin devamı yok,devamı ileride yaşayacaklarım olacak.Ve yaşayacaklarım yeni hikayelerime sebep olacak...

10 yorum:

Leylak Dalı dedi ki...

Ah Dilekçim, ah canım... Keşke bu kadar genç yaşta bunları yaşamak zorunda kalmasaydın ama acılardır insanı olgunlaştıran. (yine de keşke çocuk kalsaydın) Bunlar işe yaramaz teselli sözleri ama söyleyecek söz bulunamıyor bazen ne yazık ki. Anne hangi yaşta yitirilirse yitirilsin acısına dayanmak çok zor oluyor, kaldı ki seninki çok erken.
Dileyebileceğim Allahın onun kalan ömrünü sana ve eşine vermesi, sağlık içinde güzel günler görmeniz.
İnşallah yapmayı düşündüğün o güzel şeyi gerçekleştirebilirsin, ki yapacağına inancım tam.
Seni hiç görmesem de çok seviyorum canım benim, herşey gönlünce olsun dilerim...

Bugday Tanesi dedi ki...

Yorumun öyle içten ve öyle güzel ki anlatamam.Ben de seni çok seviyorum.Bizimkisi çok başka bir arkadaşlık oldu Leylak Abla :)
Bu sözlerinle yanımda oluşun için sana çok teşekkür ederim...

Çınar dedi ki...

Ahh canım kızım, hem yeni hayatlar yazını hem de bu yazını göz yaşları içinde okudum. Leylak'cığımın da dediği gibi anne, yaşı kaç olursa olsun kaybedildiğinde yeri doldurulamıyor.

Onu hayatta tutabilmek için ailece yaptığınız fedakarlıkların değeri başka şeyle ölçülemez.

Senin de dediğin gibi Melek Annen şu anda herşeyi izliyor ve kızıyla gurur duyuyordur.

İnşallah hayalini gerçekleştirirsin canım

Annen ve Anneannen nurlarda yatsınlar

Sevgiler

Pusulasız Hayat Kitap Sesleri dedi ki...

Dilek'cim yazılarını okuduktan sonra ne yorum yazacağımı bilemiyorum inan.
Dilerim her şey gönlünce olsun.
Annen de anneannen de cennetin en güzel köşesinden izlesinler seni.
Sevgilerimle canım.

Bugday Tanesi dedi ki...

Sevgili Çınar
Ağlatmaya hiç niyetim olmasa da, senin yazlarında kimi zaman ben de çok etkileniyorum.Bir yandan ne kadar hoş bir paylaşım yaşıyoruz birbirimizin hayatlarına dokunarak,bir yandan da ne kadar çok etkileniyoruz.
Çok teşekkür ederim canı gönülden gelen cümlelerine...
(Bu arada maksadım çok bilmişlik yapmak değil ama anneannem şuan hayatta,vefat eden babaannem)

Bugday Tanesi dedi ki...

Özlemcim,kelimelerin bile tamamlayamadıkları bir tarafı vardır.Böyle olaylar karşısındaki suskunluğumuz bu sebepten sanırım.
Umarım dediğin gibi her daim izlerler beni.Öpüyorum...

bilge ve annesi dedi ki...

Yazınızı gözyaşlarım eşliğinde tanıdık duygularla okudum. Kaybetmek öylesine tarifsiz bir acı ki, ateş düştüğü yeri yakar misali ne desem boş. Ben de babamı aniden kaybettim altı yıl oldu. Öldüğünde 48 yaşındaydı. Her baba lafında yüreğim cız eder. Neyse uzatmayım Allah sizlere uzun ve sağlıklı bir yaşam versin ve umarım dileğinizi gerçekleştirebilirsiniz. Sevgiyle kalın...

Bugday Tanesi dedi ki...

Gerçekten ne denilse boş.Acılar acıları bilenler ile daha fazla anlaşılıyor.Ben tek olmadığımı biliyorum,kim bilir daha ne anılar vardır tanıdık tanımadık.Sizler de sevgiyle kalın...

Aslısın dedi ki...

Çok duygulandım, Allah rahmet eylesin. Eminim bu yazıyı da meleğinle beraber okuyorsunuz. Hiç yanından ayrılmayacak meleğinle.

Bugday Tanesi dedi ki...

Şimdi ise anneler günü yaklaşıyor üstelik :(
Meleğimin yanında olduğunu bilsem de dokunamamak ayrı bir acı verecek.Belki çok acıklı bir ifade,beni hiç yansıtmıyor ama benim hediye alacak annem bile yok...