MAMİ (Anne)

Şimdi mezarlara gittiğimde hiçbir şey hissedemiyorum. O toprağın altında sevdiklerimin sonsuz bir uykuya daldıkları gerçeğine bir türlü alışamıyorum.
Benim için sulanması ve ekilmesi gereken bir toprakatan ibaret.
Anneler o toprağa yakıştırılır mı hiç...
Geçirdiğimiz toplu nakil ameliyatından, Yeni Hayatlar yazısında bahsetmiştim. O kadar emek sarf ettik ve babamın deyimiyle, okyanuslardan geçtik ama derede boğulduk...
Hastanede eziyet çeken o kadar insana umut kaynağı olmuştuk.Bir ailenin birbirine nasıl kenetlenmesi gerektiğini ve birbirine nasıl destek olunuru birçok insana anlatmaya ve göstermeye çalışmıştık.Nice hastane arkadaşımız oldu iyileşen ve ölen...Ama biz anneme ölümü hiç yakıştıramadık.Zaten ölüm insana yakıştırılır mı hiç? Yada ölüm,insana yakışır mı hiç? Asla dediğinizi duyar gibiyim.
İşte bizim asla dediğimiz bir sırada gidiverdi annem aramızdan.Misafirliğe gidecekti o akşam.Bana gelmesi için ısrar etmiştim, ama seninle altlı üstlü oturuyoruz zaten sana yarın gelirim demişti gülerek.Vedalaştık.Ben evime girdiğim sırada nefes alamamış,kötüyüm demiş.Babam apar topar hastaneye götürmüş.Duyar duymaz hastaneye gittik biz de.Söyledikleri; 'Önemli bir şeyi yok,bir gece yoğun bakımda gözetim altında kalsın yarın sabah da taburcu olur' du. Bir oh çekmiştik derince ve eve dönmüştük.Kardeşime nedense bizde kalması için ısrar etmiştim, gece bir şey olursa hızlı davranalım diye de eklemiştim.Kim bilir belki de onu bir daha göremeyeceğimi hissetmiştim.
Sabah oldu,telefon açtım babama ;
- Baba günaydın,kahvaltılık bir şeyler ister misiniz?
- Kızım Serkan (eşim) yanında mı?
- Evet baba ne oldu ki?
- Kızım hadi buraya gelin....
Telefon kapandı,hala içimde kötü bir his yok.Dedim ki ciddi bir ameliyat var yine ve biz ailecek buna onay vereceğiz.Keşke öyle olsaydı,keşke hastaneye gittiğimde babamın ifadesiz ve şaşkın yüzünü görmeseydim.Keşke bana öldü demeseydi.Keşke ölümün soğukluğunu hiç hissedemeseydim ve keşke annemi öyle güzel ama bir o kadar da soğuk görmeseydim.Konuşabilseydi keşke,elinin tuttuğumda sıkabilseydi ve kızım ben gitmedim burdayım diyebilseydi.Keşke bir daha bana KIZIM,BENİM KÜÇÜK BALIĞIM NEMO diyebilseydi.Nemo'nun iri gözleri andırırmış gözlerimi öyle derdi...
Keşke, keşkelerim bitseydi o güne dair.
Artık bir annem yok,ama onun yerine bir meleğim var.Annemin bir melek olduğuna inanıyorum hem de en ciddi haliyle.Onun ölümünden sonra hayatımda ciddi bir üzüntüm olmadı ve olsa da buna da üzülünür mü diyorum.Kırıldıklarım çok manalı değil artık benim için.Yolumu her defasında açıyor annem ve biliyorum onun eli benim üzerimde...Benim biricik meleğim her daim yanımda.
Şimdi ise bir hayalim var artık.Bir gün kendimi tüm koşullarıyla birlikte hazır hissettiğimde hastanede zor koşullar altında yatan  ve organ nakli bekleyen hastalara gönüllü danışmanlık yapmak istiyorum.Hikayelerine ortak olup  ameliyata hazırlamak istiyorum.Çünkü doktorlarımızın malesef böyle psikolojik destekler için vakti yok ve hasta hiçbir şey bilmeden giriyor ameliyata.Sonra karşılaşacağı zorluklar da dahil olmak üzere...
İşte ben bunları önlemek amacıyla yanlarında olup,hikayelerini dinlemek ve her koşulda onlara destek olmak istiyorum.Sonra da bu hikaylerin bir kitabını yazıp,organ nakli hakkında Türkiye'ye daha fazla bilgi ve daha fazla duyarlılık vermek istiyorum.İşte ben bunu istiyorum :)
Artık bu hikayenin devamı yok,devamı ileride yaşayacaklarım olacak.Ve yaşayacaklarım yeni hikayelerime sebep olacak...