9 Mart 2010 Salı

Son On Dakika

Hep bir trene yetişmeye çalışır gibiyim.Saatim son on dakikayı göstermekte.Ben hep koşar adımdayım,nefesim son on dakikayı gösterircesine.Ben yolcular arasında bir yolcuyum tenim,dilim farketmeksizin ilerleyen,yorulunca bir of çeken.Ben bir pencere kenarıyım,manzaraları sürekli değişen.Bazen orman bol oksijenli, bazense kupkuru bir çöl gibi. Ben bir yolcu koltuğuyum,yumuşak ve rahat ama zamanla sıkılınan,bunalınan ; kaçacak delik aranan.

Bazense trenin ta kendisiyim.Dakik,hızlı ve sorumlu olan.Yaşam taşıyan,yaşam kavuşturan ve yaşam bitiren.

Saatim son on dakikayı göstermekte.Hep bir trene yetişmeye çalışır gibiyim....

2 yorum:

Pusulasız Hayat Kitap Sesleri dedi ki...

Ah Dilek'cim ne güzel yazmışsın hep öyleyiz ama boşver iyi ki de öyleyiz:)

Bugday Tanesi dedi ki...

Bazen yorulsak da haklısın,iyi ki öyleyiz.
Sevgiyle kal...